Hola, como vai tempo que naide fala da garduña quero cuntare unha historia que pros que non sean portexos po lo mundo vamos a situala ación nun pueblo perdio dentro dun valle rodeao de montes onde os invernos eran larguísimos yos vraos curtísimos, onde se traballaba de sol a sol todos os días do ano, homes e mulleres, rapaces e rapazas, nunhas condicioes que nos recordan imaxes de alguis documentais da vida en África, América latina o Asia... en fin, España profunda.
Pois nese pueblo cos foresteiros sempre decían que estaba nas quimbambas hubo un tempo ca xente empezou a vivir con MEO, e aquel pueblo deixou de ser un sitio seguro, aquelo posose mu serio ¡empezaron a desaparecer rapaces! Naide achaba unha explicación lógica nin razonable, yos vellos (que antes si o sabían todo) pronto acharon unha culpable ¡a garduña! ¡¡levara o demo a garduña!!
Os rapaces íbanse a dormire cada noite pensando si seria a última, cada siombra, cada porta tantiño aberta, en cada revolta dos camiños, detrás de cada xesta ou de cada picheiro, en calquer lao pudía aparecer a garduña e fuxir con un rapa e naide mais volvia a velo. Así os rapaces iban a escola, traballaban e andaban direitiños e cando se lle discurría facere unha extremonía, pensabano duas veces, e cun ollo sempre na cobacha pra que naide os vira, faciana a mao tenta, pero non solo porque fosen trastes, se non porque estaba claro queran da piel do demo yo millor que lles podía pasare era cos levara a garduña.
Naquel ambiente nadie pensaba no porvenire a largo plazo, todos foron aceptando co futuro non chegaría nunca.
Tempo despois, nos corros do pueblo, empezoise a falar que xa non nacían rapaces, as mulleres xa non parían... os homes facían o que podían pero as millores candidatas tiñan sesenta anos, asi non había maneira, iban quedando todas de poulo.
Os rapaces que iban criadiños levavos a garduña yas mulleres non parían... esto chegou a un punto insostenible, todos daban por sentao que algun día solo quedaría un veciño e xa había quen facía quinielas e se postulaba como candidato. 
Metíos nesta dinámica, foron pasando os anos hasta que no 2012 un caso que se dou no pueblo nos fezo pensare e nos fezo vere a verdae e non buscare culpables sen base real, que logo pagan xustos por pecadores.
O caso, segun me contou un fulano, que foe testigo do desastre das pitas da Tía Dominica, eu non se o viu ou solo o soñou, porque hay cousas queu non paso a creelas. 
Unha maña muy fria dinverno ca niebla pecha que apareceron as ventiun pitas da Tía Dominica degolladas po la garduña, ca mala fortuna (pra ela) de quedar presa no gallinero.
A Tía Dominica cando viu aquel cuadro empezó a dar voces y a pidir axuda, foese axuntando xente dun lao e doitro ¡chamae homes! 
Acertou a pasar por ali o Perkis quiba a feira de Viana mu entonao, volveu pra casa po la escopeta e cando chegou a portelo da Aira, estaba xa atestada de xente.
- ¡Non entres solo! ¡¡que eses bichos son o demo!! - Decialle o tiu Anrique 
- ¿Perkis, vou contigo? - Decialle Antoño de Isa 
- ¡Eu non quero a naide, que me distraes! ¡E cando mais gatos mais ratos! - E colleu andando por la Aira adiante dereito o gallinero no que estaba a mala bestia presa, hasta que casi non se distinguía ca niebla. 
Mentras a xente disdo portaleiro arremolinada co corazón encollio arredore da Tía Dominica e do Tiu Anrique.. Oubo quen decía "¡Dios vaea contigo! ¡Dios che poña a mao!"
Pasaron uis minutos inacabables onde non se oubia nada, solo o tíu Anrique lle decia a Antoño de Isa 
- ¡Tiñas que haber diu con él! ¡Un home solo e mu solo!
E Antoño contestabale 
- ¡Se llo dixe pero non quixo, que decia co distraia!
De repente oubiuse un tiro, youtro, youtro, youtro... cuatro tiros, que cortou en seco os murmullos da xente. Cando todo quedou en silencio volveron os murmullos 
- ¡Ondá, pois con cuatro tiros...! 
- ¡Pois meterialle os que lle ficesen falta! Non creo que este home viñese aiqui a queimar pólvora. 
Perkis acercase o gallinero, temblalle unha perna, esta nervioso... a responsabilida e muta, un pueblo enteiro esta pendiente del. Un sudor friu correlle po la testa, pero esta confiao, en plazas mais grandes ten toreao (pero con menos publico).
Vei o degüello que hay no gallinero, ya garduña amagada nun cantón, agotada de non achala saida. Vaise tranquilizando, a situación está controlada, encende hasta un ciarro, descolga a escopeta, carga, apoyase na alambrada y arrodillase nunha pedra (que inda esta ali, digo po los curiosos que queiran dir a vela). Dalle unha trompada o ciarro e tiro lonxe con dois deos, volve o que viña a facere e pum, pum, pum, pum.
Os murmullos volveron o grupo, a Tía Dominica rompeu a chorare 
- ¡Perkis o noso salvadore! 
O Tiu Anrique tamen se emocionou, escapouselle unha lagrima 
- ¡Seu fora mais novo, nunca ouberamos chegao o que chegamos! 
"¡Claro, hom, claro, pero tempo ten a culpa de todo!" Oubiase por ali ¡O tempo, o tempo, que terá que vere o tempo!
De repente aparece Perkis andando po la Aira de camiño o portaleiro, onde estaba a xente esperando. Trae a escopeta nunha mao inda votando fumo po los caños.. na outra mao trae a garduña colgando po lo rabo (impagables as caras, a de Perkis y a da xente) no peito e po la cara ten unhas chispas de sangre. Chegó hasta o portaleiro da Aira e pousou a garduña nunha lastra pra ca xente a vira ¡Eu pensei quera more! decía Carrinton ¡Pois como e tuve que lle metere cuatro tiros, que non queria morrere! decía Perkis, que siguiu andando por entromedio da xente ca escopeta na mao camiño da sua casa, mentras por detrás sua mae, falando cas veciñas decia ¡Este noso, vedelo, que e un espalbore, pero logo ves, dalle xeito a todo! ¡Ay claro, claro, a vista esta! contestabanlle.
Perkis chegou a casa, lavouse e mudouse, atropuse de novo e mirandose no espello, non podo por menos que chirgare un ollo. Saiu, colleo o coche e arrancou po lo pueblo decendolle adiós a xente co saludaba como o liberadore, por fin desapareceu entre a niebla e sentiuse o coche rumbare po la canada dentros praos. Iba a feira de Viana. Tardou tres dias en volvere, hay quen dice que o viron pra Larouco. Cando chegou pra casa, sua mae mu precupada preguntoulle 
- ¿Onde estuveche? Que pensamos que che pasara algo, que nin chamas ni nada.
- Estuve pensando - contestoulle.
A todo esto ¿qué pasou ca garduña, que quedou pousada na lastra? Pois quixo levala Amador cacharro que se sentia con certo dereito por razoes de parentesco co cazadore, pa disecarla, pero aquelo non valia nin pra disecare, nin pras fabas... aquelo estaba espichazao e caiase a cachos, consecuencia lógica da fina punteria do Perkis.
Non faltou a opinion dalgún concejal que opinaba que había que sacala a recorrelo pueblo pidiendo donativos, po lo menos pra pagalos cartuchos, contestaronlle otros, que nin eran condejais nin querian selo, que se calara, que estaba mais guapo.
Asi que a garduña acabou nunha bolsa do plástico negra camiño do basurero. Esa foe a última ve ca vimos.
A xento do pueblo quedouse un pouco ca mosca na orella, a garduña non respondía as espetativas co pueblo se ficera sobre ella ¿cómo era posible cun bicho mais pequeno cun gato oubera comio os rapaces todos do pueblo? Todos tiñamos a idea de que unha garduña feita e direita, que levaba mais de cincuenta anos comendo rapaces, non podería nunca ser mais pequena co can da cabrada. 
Eu disde ese día, esculpei a garduña pra sempre e recordei cando de rapaz me decia o Tiu Salustiano (que sempre lle votaba a culpa o tempo) que decía co tempo e un pecao feixeiro que ten a culpa de todo. Ahora entendo que foi o tempo o que levou os rapaces de Porto, o tempo o que fezo cas mulleres non parisen, o tempo... e todo este tempo votandolle la culpa a garduña.
Ahora que se acercan os reis yos rapaces estan deseando que cheguen, este e un pequeno homenaxe a todos aqueles rapaces calgua ve nos metimos na cama pensando caquela noite podia sere a que viñese a garduña por nos, aqueles rapaces que traballamos disde que valiamos pra algo, que andabamos cos botos de goma durante meses, que ibamos os caneiros ou entre as salgueiras a facere as voltas, aqueles que lle falabamos a xente vella con respeto e sempre de osté, pra aqueles que algua ve levamos un lafazón, pra todos aqueles calgua ve nos chegou o bulleiro hasta as orellas, pra todos eses, un abrazo.